بیماری کرون چیست؟ علائم، دلایل، تشخیص و درمان آن

کرون یک اختلال با اتیولوژی (سبب شناسی) نامشخص است. این بیماری اغلب به عنوان یک بیماری خود ایمنی تلقی شده است اما تحقیقات نشان می دهند که التهاب مزمن ممکن است به خاطر حمله سیستم ایمنی به خود بدن نباشد، بلکه در نتیجه حمله سیستم ایمنی بدن به ویروس ها، باکتری ها و یا مواد غذایی در روده باشد که موجب التهاب میشود و به آسیب روده منجر می شود. با راستینه همراه باشید.

علائم بیماری کرون

افراد مبتلا به بیماری کرون می توانند دوره هایی از علائم شدید و سپس دوره های بهبودی که می تواند هفته ها یا سال ها ادامه یابد را تجربه کنند. علائم بیماری کرون به محلی که بیماری در روده اتفاق می افتد و شدت آن بستگی دارد. به طور کلی علائم می توانند شامل موارد زیر باشند:

• اسهال مزمن، اغلب خونی یا همراه با عفونت یا موکوس
• کاهش وزن
• تب
• درد و حساسیت شکمی
• احساس داشتن توده و سیری در شکم
• خونریزی مقعدی

علائم دیگر بسته به عوارض مربوط به این بیماری ممکن است ایجاد شوند. برای مثال، فرد مبتلا به فیستول مقعدی (راه های عبوری غیرطبیعی بین اندام ها یا بافت های مختلف) در ناحیه مقعد ممکن است درد و نشت چرک و خونابه در اطراف رکتوم داشته باشند.

سستی و انسداد بخش های مختلف دستگاه گوارش به علت تورم و تشکیل اسکار می تواند مشکلات دیگری مانند سوراخ شدن روده، تنگی شکم (تورم)، درد شدید و تب داشته باشد. این می تواند تهدید کننده زندگی باشد.

بیماری کرون می تواند باعث ایجاد التهاب سایر قسمت های بدن (به علت فعالیت التهابی مزمن) از جمله مفاصل، چشم ها، دهان و پوست شود. علاوه بر این، سنگ صفراوی و سنگ کلیه نیز ممکن است در نتیجه بیماری کرون ایجاد شوند.

علاوه بر این، کودکان مبتلا به این بیماری ممکن است کاهش رشد یا تاخیر در رشد جنسی را تجربه کنند.

علل بیماری کرون چیست؟

علت بیماری کرون ناشناخته است. با این حال، این بیماری احتمالا به علت پاسخ غیر طبیعی سیستم ایمنی بدن است. مواد غذایی یا باکتری ها در روده یا حتی پوشش روده ممکن است موجب التهاب غیرقابل کنترل در ارتباط با بیماری کرون شوند.

چه کسی دچار بیماری کرون میشود؟

بیماری کرون اغلب ارثی است. حدود ۲۰ درصد از افراد مبتلا به بیماری کرون ممکن است یکی از بستگان نزدیکشان یا کولیت زخمی یا کرون داشته باشند. علاوه بر این، یهودیان اروپایی (اشکنازی) در معرض خطر بیشتری برای این بیماری هستند.

در حالی که بیماری کرون می تواند همه سنین را تحت تاثیر قرار دهد، در درجه اول بیماری جوانان است. بیماری اکثر افراد قبل از ۳۰ سالگی تشخیص داده می شود اما این بیماری در افراد ۵۰، ۶۰، ۷۰ یا حتی بعد از آن ممکن است رخ دهد.

بیماری کرون چگونه تشخیص داده می شود؟

انواع روش های تشخیصی و آزمایش های آزمایشگاهی برای تشخیص بیماری کرون از سایر بیماری های گوارشی مانند کولیت اولسراتیو (کولیت زخمی) استفاده می شود.

ابتدا، پزشک سابقه پزشکی شما را بررسی خواهد کرد. متخصص گوارش ممکن است کولونوسکوپی یا سیگموئیدوسکوپی را انجام دهد تا بافت روده را برای تجزیه و تحلیل نمونه برداری کند.

آندوسکوپی بالایی نیز ممکن است برای بررسی مری، معده و قسمت اول روده کوچک، دوازدهه انجام شود. بررسی دیگر از طریق روده کوچک می تواند با آندوسکوپی کپسول انجام شود، که از یک دوربین کوچک با اندازه قرص که بلعیده می شود استفاده می شود. آزمایشات دیگری که ممکن است پزشک دستور دهد انجام شوند عبارتند از:

آزمایش خون، از جمله شمارش سلولهای خون (اغلب تعداد بالای گلبول سفید خون – نشانه ای از التهاب است و تعداد کم گلبول های قرمز – نشانه ای از کم خونی ناشی از وجود خونریزی است).

نمونه های مدفوع برای رد کردن عفونت هایی که موجب اسهال میشوند.

اشعه ایکس خاص (مانند سی تی اسکن یا ام آر آی) از هر دو مجاری دستگاه گوارش فوقانی و پایین میتواند برای تایید موقعیت مکانی التهاب انجام شود.

چه چیزهایی سبب بدتر شدن بیماری کرون می شوند؟

بیماری کرون با دوره ای از علائم همراه است که می تواند روزها، هفته ها یا ماه ها طول بکشد، بین این دوره ها زمانی هایی وجود دارند که هیچ گونه علائم وجود ندارد این زمان ها دوره های تسکین نامیده میشوند. دوره های تسکین می توانند روزها، هفته ها یا حتی سال ها ادامه یابند.

عواملی که باعث بدتر شدن بیماری کرون میشوند عبارتند از:

• عفونت ها (از جمله سرماخوردگی معمولی)
• سیگار کشیدن
• برخی از داروهای ضد التهابی (مانند آسپرین و ایبوپروفن)

چگونه بیماری کرون درمان می شود؟

اگرچه روش های درمانی نمیتوانند بیماری کرون را معالجه کنند، اما میتوانند به بیشتر افراد کمک کنند که زندگی عادی داشته باشند.

داروها

بیماری کرون در درجه اول با داروها درمان می شود، داروهایی همچون:

• داروهای ضد التهابی مانند سالیسیلات. از جمله مزالازین (Asacol، Lialda، پنتاسا)، السالازین (Dipentum) و سولفاسالازین (Azulfidine). عوارض جانبی شامل ناراحتی گوارشی، سردرد، تهوع، اسهال، یا بثورات است.
• کورتیکواستروئیدها یک نوع قوی تر از داروهای ضد التهابی هستند. از جمله بودسونید (انتوکورت) و پردنیزون یا متیل پردنیزولون (Solu-Medrol) هستند. اگر برای مدت طولانی مصرف شوند، عوارض جدی آنها می تواند جدی باشد و ممکن است شامل کاهش تراکم استخوان، از دست دادن عضلات، مشکلات پوستی و افزایش خطر ابتلا به عفونت باشد. انتوکورت عوارض جانبی کمتری دارد.
• سرکوبگرهای سیستم ایمنی مانند آزاتیوپرین (Imuran) یا متوترکسات (رماتیرکس). اثر این داروها می تواند تا شش ماه طول بکشد. این داروها با افزایش خطر عفونت همراه هستند که می تواند تهدید کننده زندگی باشد.
• آنتی بیوتیک ها مانند سیپروفلوکساسین (سیپرو)، مترونیدازول (Flagyl) و غیره. Flagyl می تواند طعم فلز در دهان، حالت تهوع و سوزش یا بی حسی دست و پا ایجاد کند. سیپرو می تواند تهوع ایجاد کند و با پارگی تاندون آشیل ارتباط داشته باشد.
• داروهای ضد اسهال.
• درمان های بیولوژیک مانند آدالیمومب (Humira)، آدالیمومب-atto (آمجویتا)، بیوسیمیلار (داروی زیست همسان) برای Humira، سرتولیزوماب پگول (سیمزیا) اینفلیکسیماب (رمی کید)، و اینفلیکسیماب -abda (رنفلیکس)، یا اینفلیکسیماب-dyyb (اینفلکترا)، داروهای زیست همسان برای رمی کید. رمی کید فعالیت ماده ای به نام فاکتور ناباروری تومور آلفا (TNF-alpha) را خنثی می کند. این ماده توسط افرادی مبتلا به کرون، بیش از حد تولید می شود و نقش مهمی در ایجاد سوزش ناشی از بیماری کرون دارد. این دارو به صورت درون وریدی مصرف می شود. عوارض جانبی عبارتند از: عفونت تهدید کننده زندگی، واکنش تزریق، سردرد، ناراحتی معده، خستگی، تب، درد، سرگیجه، بثورات و خارش.
• جایگزین های بیولوژیکی دیگری برای مسدودکننده های آنتی-TNF ، ناتالیزوماب (Tysabri) و ویلولیزوموب (Entivio) هستند که اینتگرین الفا-۴ را مسدود میکنند. اُستوکینوماب (استلارا) IL-12 و IL-23 را مسدود میکنند. پاسخ به درمان در عرض چند هفته پس از شروع درمان ارزیابی می شود. درمان تا دوره تسکین ادامه می یابد (در آن زمان، پزشک ممکن است حفظ درمان را در نظر بگیرد). هیچ بهبودی نیازمند درمان تهاجمی تر نیست. مکمل های تغذیه ای ممکن است توسط پزشک شما نیز توصیه شوند.

جراحی

جراحی در نهایت در حدود دو سوم تا سه چهارم افراد مبتلا به بیماری کرون مورد نیاز است. جراحی برای درمان عوارض بیماری مانند: فیستول، آبسه، خونریزی و انسداد روده و یا برای درمان افرادی که به داروها پاسخ نمی دهند، انجام میشود.

در اکثر موارد، بخش بیمار روده برداشته می شود و دو انتهای سالم روده به یکدیگر متصل می شوند (آناستوموز). این جراحی می تواند به بسیاری از افراد کمک کند سالها بدون علائم زندگی کنند، اما معالجه محسوب نمیشود زیرا بیماری کرون اغلب در محل آناستوموز عود میکند.

متأسفانه، بسیاری از جراحی های قطع می توانند منجر به یک بیماری به نام سندرم روده کوچک شوند که در آن روده باقی مانده برای جذب مواد مغذی کافی نیست.

اگر رکتوم بیمار شود و نتواند برای آناستوموز استفاده شود، ممکن است که ایلئوستومی نیز مورد نیاز باشد. ایلئوستومی اتصال روده به پوست روی دیوار شکم است. نتیجه، روزنه ای در پوست است که از آن مواد زائد به یک کیسه مخصوص طراحی شده، تخلیه می شوند.

رژيم غذايي در بيماري کرون چه نقشی ايفا مي کند؟

در حالی که غذاها به نظر نمی رسد نقش مهمی در ایجاد بیماری کرون داشته باشند، هنگامی که بیماری فعال است، غذاهای نرم و ملایم ممکن است باعث ناراحتی کمتری نسبت به غذاهای تند و یا با فیبر بالا شوند. به جز محدود کردن شیر در افراد مبتلا به عدم تحمل لاکتوز، اکثر متخصصان گوارش تلاش میکنند در برنامه ریزی رژیم های بیماران مبتلا به کرون انعطاف پذیر باشند. از پزشک خود بخواهید یک برنامه رژیم غذایی برای شما تهیه کند.