تب هموراژیک کریمه کنگو چیست؟ علائم، تشخیص و درمان آن

تب هموراژیک کریمه کنگو (CCHF) ناشی از ویروس CCHF، یکی از اعضای خانواده Bunyaviridae، گونه نایروویروس، تبی همراه با خونریزی ویروسی حاد است که از کنه منتقل می‌شود و میزان مرگ و میر بالایی را در پی دارد. ریباویرین به عنوان درمان برای بیماران مبتلا به تب کنگو مورد استفاده قرار گرفته است. اگرچه هنوز در مورد اثربخشی ریباویرین در درمان کنگو چیزی اثبات نشده است، استفاده از آن در مراحل اولیه بیماری توصیه می‌شود. شماری از بینش‌های بالینی و ویروس شناسی در مورد تب کنگو مشخص شده‌اند. در برخی از بیماران، سندرم هموفاگوسیتیک مرتبط با ویروس نقش مهمی در تشدید تب کنگو داشته و مصرف متیل پردنیزولون در دوزهای بالا به طور قابل توجهی در بیماران مبتلا به سندرم هموفاگوسیتیک مرتبط با ویروس تب کنگو در نظر گرفته شده است و با نتایج امیدوارکننده همراه بوده است. انتظار می‌رود که در آینده، اقدامات درمانی و پیشگیرانه توسعه یابند.

درباره تب هموراژیک کریمه کنگو

ویروس تب هموراژیک کریمه کنگو (CCHF) عضوی از خانواده Bunyaviridae، گونه نایروویروس است. این ویروس در پایان جنگ جهانی دوم، اولین بار به طور قطعی در کریمه (شبه جزیره‌ای در جنوب اوکراین) شناخته شد، زمانی که نیروهای روسی برای کمک به کشت زمین‌های آلوده به کنه، بازگشته بودند. این عامل ویروس تب هموراژیک کریمه نامیده شد. این ویروس بعداً در سال ۱۹۵۶ در یک کودک تب دار در کیسانگانی، شهری در جمهوری دموکراتیک کنگو، یافت شد. بدین ترتیب، این ویروس به نام ویروس تب هموراژیک کریمه-کنگو یا به اختصار CCHF نامگذاری شده است. CCHF تب هموراژیک حاد ویروسی با میزان مرگ و میر بالا است. میزان مرگ و میر از ۱۰٪ تا بیش از ۵۰٪ متغیر است و بیشترین مرگ و میر بین ۵-۱۴ روز پس از شروع بیماری رخ می‌دهد. این بیماری یکی از مهمترین بیماری‌های ویروسی مشترک بین انسان و دام است که توسط کنه منتقل می‌شود. با توجه به میزان مرگ و میر بالا و افزایش تعداد بیماران مبتلا به تب کنگو، درمان فوری برای تب کنگو ضروری است. توسعه سیستم‌های تشخیصی برای تب کنگو، از جمله زمان واقعی رونویسی معکوس کمّی (RT) -PCR برای درمان مناسب آن ضروری است. در این مقاله از راستینه، پیشرفت‌های اخیر در زمینه اپیدمیولوژی، تشخیص و درمان تب کنگو هم در بزرگسالان و هم در کودکان بررسی شده است.

ویروس تب هموراژیک کریمه کنگو

خانواده ویروس‌های Bunyaviridae شامل بیش از ۳۰۰ گونه ویروس است که به پنج گونه، ارتوبونیاویروس، هانتاویروس، فلبوویروس، نایرو ویروس و توسپوویروس تقسیم شده‌اند. ویروس تب هموراژیک کریمه -کنگو به گونه نایروویرس تعلق دارد و در کنه‌های ایکسودیده حمل می‌شود. ویریون‌های ویروس تب کنگو کروی شکل هستند و قطر آن‌ها تقریباً ۹۰ تا ۱۰۰ نانومتر است. ویروس تب کنگو ذره‌ای پوشیده شده با یک ژنوم سه گانه، ssRNA از قطب منفی است.
هر یک از سه بخش ژنوم شامل یک چارچوب خوانش باز است که در کنار قسمت‌های غیرکد کننده قرار گرفته است. چهار پروتئین ساختاری کدگذاری شده‌اند: RNA-وابسته به RNA پلیمراز (پروتئین L)، بیان شده توسط بخش بزرگ ژنوم- (L)؛ گلیکوپروتئین های بالغ GN و GC، کدگذاری شده توسط بخش متوسط ژنوم- (M) و نوکلئوپروتئین (N) کدگذاری شده توسط بخش کوچک ژنوم- (S). این سه بخش توسط نوکلئوپروتئین N محصور شده‌اند و با پروتئین L همراه هستند که در نتیجه تشکیل ذرات ریبونولوپروتئین حاصل می‌شود.
پلی پروتئین کدگذاری شده توسط بخش ژنوم- M به ترتیب به مولکول‌های پیش ماده، PreGN و PreGC تقسیم می‌شود که بعداً به ترتیب پس از انتقال به گلیکوپروتئین های بالغ، GN و GC پردازش می‌شوند. این گلیکوپروتئین های بالغ در پیوستن ویریون به گیرنده‌هایی در سلول‌های میزبان حساس که فعلاً ناشناخته هستند، نقش دارند. ویروس تب هموراژیک کریمه-کنگو در کنه‌های ایکسودید (گونه هیالوما، درماسنتور و ریپیسفالوس) از طریق تخم و در مراحل مختلف بلوغ منتقل می‌شود. حیوانات وحشی و حیوانات خانگی معمولاً با ویروس تب کنگو از طریق گزش کنه، با تشکیل چرخه میزبانی کنه آلوده می‌شوند. انسان‌ها عفونت را در ابتدا از طریق گزش کنه (جنس هیالوما) یا با تماس نزدیک با گوشت تازه و یا خون حیوانات از جمله حیوانات ذبح شده از جمله گوسفند، گاو، شترمرغ و بز می‌گیرند. انتقال انسان به انسان نیز، عمدتاً از طریق نوعی عفونت بیمارستانی یا خانگی مستند شده است.

اپیدمیولوژی تب هموراژیک کریمه کنگو

تب هموراژیک کریمه-کنگو در آفریقا، شرق اروپا، خاورمیانه و آسیای مرکزی و جنوب آسیا گزارش شده است. این بیماری در ابوظبی، افغانستان، آلبانی، بلغارستان، چین (منطقه خودمختار سین کیانگ)، جمهوری دموکراتیک کنگو، دبی، یونان، ایران، عراق، قزاقستان، موریتانی، نامیبیا، عمان، پاکستان، روسیه، عربستان سعودی، سنگال، صربستان / یوگسلاوی، آفریقای جنوبی، تاجیکستان، ترکیه، امارات متحده عربی و اوگاندا تأیید شده است. این ویروس در نیجریه، جمهوری آفریقای مرکزی، کنیا، ولتا بالا، ماداگاسکار و اتیوپی نیز ایزوله شده است. تعداد واقعی بیماران مبتلا به تب کنگو بسیار بیشتر از موارد گزارش شده هستند، زیرا این بیماری معمولاً در مناطق دور افتاده رخ می‌دهد.
تب کنگو معمولاً در بهار و اوایل تابستان در کشورهای اندمیک در نیمکره شمالی رخ می‌دهد. شیوع فصلی بیماری ممکن است با تراکم و فعالیت کنه و همچنین افزایش بار ویروسی در حیوانات در این مناطق مرتبط باشد. شایان ذکر است اگر چه تب کنگو در اوایل دهه ۱۹۴۰ در شبه جزیره کریمه روسیه شناخته شده بود، اولین مورد تب کنگو در ترکیه در سال ۲۰۰۲ مشخص شد، اما تعداد بیماران تا سال ۲۰۰۷ از ۱۸۲۰ نفر فراتر رفت. توزیع جغرافیایی تب کنگو به طور دقیق با کنه‌های ایکسودید مرتبط است، که منبع طبیعی ویروس تب کنگو هستند. علل احتمالی برای ابتلا به این بیماری یا ظهور مجدد تب کنگو، تغییرات آب و هوایی است که ممکن است تأثیر قابل توجهی بر میزان تولید مثل کنه‌های حامل و تغییرات در فعالیت‌های شغلی و کشاورزی بشر داشته باشد.
تا کنون، دو مورد تب کنگو وارد شده از آفریقا به اروپا گزارش شده است: یکی از زیمبابوه به انگلستان بود و دیگری از سنگال به فرانسه بود. شیوع تب کنگو به طور معمول در میان کارگران بخش کشاورزی و کشتارگاه و چوپان‌ها گزارش شده است که همه آنها با دام‌هایی نظیر گوسفند، بز و شترمرغ سر و کار دارند. حیواناتی که مسئول انتقال ویروس تب کنگو به انسان در نیمکره شمالی بودند به طور عمده گوسفند بودند، در حالی که، در آفریقای جنوبی شترمرغ و در نامیبیا خوک بودند که مسئول انتقال این ویروس به انسان‌ها شناخته شدند.

علائم بالینی و پاتوفیزیولوژی

بیماران مبتلا به تب کنگو در معرض علائم مختلف از قبیل تبی شدید، یا تبی همراه با علائم مشابه آنفولانزا، گرفته تا خونریزی از چندین اندام و در نهایت مرگ، هستند. دوره زمانی عفونت معمول شامل چهار مرحله است: نهفتگی (۳-۷ روز)، پیش از خونریزی (۱-۷ روز)، خونریزی (۲-۳ روز) و نقاهت.
دوره انکوباسیون یا نهفتگی به عنوان فاصله زمانی بین قرار گرفتن در معرض ویروس تب کنگو تا شروع علائم تعریف می‌شود. دوره نهفتگی با توجه به عوامل متعددی نظیر مسیر عفونت، دوز ویروس آلوده و سن بیمار، می‌تواند متفاوت باشد. به عنوان مثال، گزارش شده است که متوسط زمان نهفتگی زمانی که آلودگی از طریق گزش کنه آلوده باشد، ۳٫۲ روز است، در حالی که زمانی که آلودگی از طریق قرار گیری در معرض خون یا بافت دام آلوده و قرار گیری در معرض خون موارد انسانی آلوده باشد، به ترتیب ۵ و ۵٫۶ می‌باشد.
بیماران معمولاً یک دوره پیش از خونریزی دارند که به مدت زمان شروع علائم مشابه آنفولانزا مثل تب، سردرد، درد عضلانی و سرگیجه تا شروع علائم هموراژیک گفته می‌شود. تب، درد مفاصل، درد چشم، کمر درد و سردرد علائم شایع هستند.
افزایش آنزیم‌های کبدی نیز به اثبات رسیده است. دوره هموراژیک در موارد معمولی تب کنگو به سرعت بین ۳ تا ۵ روز از شروع بیماری آغاز می‌شود. کم ادراری یک عارضه رایج است که احتمالاً با نارسایی کلیوی ناشی از تأثیر مستقیم عفونتهای ویروس تب کنگو و یا در اثر شوک غیر مستقیم از طریق شوک کم حجمی خون همراه است. موارد شدید معمولاً به انعقاد منتشره درون رگی (DIC) گسترش می‌یابند، که منجر به تشدید اختلال انعقاد خون می‌شود.
اخیراً گزارش شده است که سندرم هموفاگوسیتیک مرتبط با ویروس (VAHPS) که احتمالاً عامل مهمی است، در ظهور علائم بالینی و شدت تب کنگو نقش دارد. این سندرم بیماری نادر و شدیدی است که با تب، بزرگ شدن کبد و طحال، کاهش یاخته‌های خونی، فريتین (پروتئین ذخیره کننده آهن در بدن) بالا، لاکتات دهيدروژناز و تری گليسريد بالا و مهمتر از همه، هموفاگوسیتوز در مغز استخوان، کبد و غدد لنفاوی همراه است. این اتفاقات که در بیماران مبتلا به سندرم هموفاگوسیتیک مرتبط با ویروس دیده می‌شود با تولید بیش از حد سیتوتوکین های مختلف با فعالیت شدید لنفوسیت‌ها و ماکروفاژهای تی (T) کمک کننده مرتبط هستند.
گزارش شده است که این سندرم احتمالاً یکی از عوامل مهمی است که مسئول میزان مرگ و میر بالا در بیماران مبتلا به تب کنگو می‌باشد. گزارش شده است که از تمامی سیتوکنین های مورد آزمایش، TNF-α، گیرنده TNF محلول، IL-6 و IL-10 در موارد کشنده تب کنگو به طور قابل توجهی بالا بودند، اما در مواردی که کشنده نبودند کمتر بودند.
یافته‌های مشابه نیز در جای دیگر گزارش شده‌اند. سطوح سرمی TNF-α، IL-6 و IL-10 در سه مورد مرگ و میر ناشی از تب کنگو اندازه گیری شد و با ۲۷ مورد غیرمهلک مقایسه شد. سطوح TNF-α و IL-6 در موارد مهلک به طور قابل توجهی بیشتر از موارد غیر مهلک بود. تولید TNF-α موجب فعال شدن ماکروفاژها می‌شود و به هموفاگوسیتوز منتهی می‌شود. این یافته‌ها شواهدی را نشان می‌دهند که سندرم هموفاگوسیتوز به پاتوفیزیولوژی در تب کنگو کمک می‌کند.
با وجود اینکه تعداد کودکان مبتلا به تب کنگو نسبتاً اندک هستند، ویژگی‌های بالینی تب کنگو در ۲۱ کودک گزارش شده است. تب کنگو در مردان شایع‌تر بود و تقریباً ۷۰٪ موارد سابقه گزش توسط کنه داشتند. تب، تهوع، ناراحتی و سردرد علائم شایع هستند. ترومبوسیتوپنی، آنمی و افزایش آنزیم‌های کبدی نیز در اغلب موارد مشخص شده‌اند. سندرم هموفاگوسیتیک مرتبط با ویروس در برخی از کودکان دیده شد. خونریزی ریوی در دو کودک و در یک کودک فوت شده دیده شد.
اطلاعات مربوط به دوره بالینی تب کنگو در کودکان بر روی ۳۱ کودک مبتلا به تب کنگو توسط محققان در ترکیه مورد بررسی قرار گرفت. نسبت مردان به زنان ۱۹:۱۲ بود. اکثریت بیماران (۸۷٪) سابقه گزش توسط کنه داشتند.
تب، ناراحتی، تهوع / استفراغ، اسهال، tonsillopharingitis (نوعی عفونت شدید حنجره، لوزه‌ها و …)، سردرد و دردعضلانی علائم شایع بودند. هیچ بیماری جان خود را از دست نداد. مشخص شد که سندرم هموفاگوسیتیک در آسپیراسیون مغز استخوان در یک کودک دیده شده است، که نشان می‌دهد سندرم هموفاگوسیتیک نیز به پاتوفیزیولوژی CCHF در کودکان کمک می‌کند.
در مقابل، میزان مرگ و میر گزارش شده تب کنگو در کودکان در ایران (۵/۲۶ درصد یعنی ۹ نفر از ۳۴ نفر) بالاتر از میزان مرگ و میر کودکان در ترکیه است.
اگرچه مطالعات بیشتری مورد نیاز است، ویژگی‌های بالینی تب کنگو در کودکان اساساً مشابه ویژگی‌های بالینی این بیماری در بزرگسالان هستند.

تشخیص تب هموراژیک کریمه کنگو

تشخیص دقیق تب کنگو به منظور کاهش مرگ و میر و بیماری‌های مرتبط با تب کنگو ضروری است. بنابراین ایجاد سیستم‌های تشخیص عفونت‌های ویروس تب هموراژیک کریمه-کنگو در آزمایشگاه‌های محلی و بیمارستان‌های مرجع در نزدیکی مناطق شیوع تب کنگو، موضوعی است که باید حل شود. ویروس تب کنگو در بعضی کشورها به عنوان یک بیماری خطرناک سطح ۴ (BSL-4) محسوب می‌شود، که نشان می‌دهد کنترل ویروس تب کنگو به آزمایشگاه‌هایی با کنترل بالا محدود است. مواد مورد نیاز برای آزمایش‌های ویرولوژی باید با دقت مورد استفاده قرار گیرند تا خطر عفونت‌های بیمارستانی کاهش یابد.
تشخیص هر دو آنتی بادی-ویروس تب کنگو IgG و IgM برای تشخیص بیماری لازم است. آزمایشات تشخیص آنتی بادی ویروس تب کنگو مانند سنجش غیر مستقیم ایمونو فلورسانس (IFA) و ELISA تنها در تعداد محدودی از آزمایشگاه‌ها در دسترس هستند. سنجش تشخیص آنتی ژن ویروس تب کنگو برای تشخیص درست تب کنگو و ارزیابی دوره بالینی تب کنگو در بیماران مفید است.
تست‌های تفسیر ژنوم ویروس تب کنگو نیز از آزمایشات ویرولوژی مهم و کاربردی برای تشخیص تب کنگو به شمار می‌رود. تکنیک Nested RT-PCR معمولاً برای اهداف تشخیصی استفاده می‌شود، در حالی که اخیراً، آزمایشات کمّی RT-PCR در زمان واقعی برای تقویت ژنوم ویروس تب کنگو نیز گزارش شده است. اگرچه حساسیت و دقت RT-PCR در زمان واقعی، نیاز به ارزیابی بیشتر دارد، این تست ممکن است ثابت کرده باشد که ابزاری مناسب برای ارزیابی روند بالینی تب کنگو و پیامدهای آن در بیماران است.
همانطور که قبلاً ذکر شد، ویروس تب کنگو باید در آزمایشگاهی با کنترل بالا بررسی شود. این محدودیت باعث می‌شود تهیه مواد تشخیصی و انجام آزمایشات ویروسی برای عفونت‌های ویروس تب کنگو دشوار شود. برای غلبه بر این مشکل، سیستم‌های سنجش تشخیص-آنتی ژن و آنتی بادی مبتنی بر آنتی ژن ویروسی نوترکیب توسعه یافته‌اند. سیستم الیزا مبتنی نوکلئوپروتئین ویروس تب کنگو نوترکیب برای شناسایی آنتی بادی‌های IgG و IgM توسعه یافته است و نشان داده شده است که دارای دقت و حساسیت بالا می‌باشد.
IFA غیر مستقیم مبتنی بر N-C نوکلئوپروتئین نوترکیب ویروس تب کنگو نیز توسعه یافته است. گارسیا و همکاران نیز با استفاده از نوکلئوپروتئین N نوترکیب شده در سلول‌های پستانداران از طریق همانند سازی ویروس – Semliki Forest α نوترکیب، یک روش شناسایی آنتی بادی مبتنی بر N نوترکیب ایجاد کرده‌اند. علاوه بر این، سنجش ELISA تشخیص- آنتی ژن ویروس تب کنگو با استفاده از یک آنتی بادی جدید منوکلونال برای نوکلئوپروتئین N ویروس تب کنگو نوترکیب، توسعه یافته است. مزیت این سیستم‌های تشخیصی مبتنی بر پروتئین نوترکیب این است که این روش‌های تشخیصی می‌توانند در مؤسسات منطقه‌ای و مرجع بدون آزمایشگاه BSL-4 استفاده شوند.

درمان

هیچ درمان اثربخش خاصی برای بیماران مبتلا به تب کنگو تأیید نشده است. تشخیص افتراقی بسیار مهم است و لازم است سایر علل احتمالی علائم را نیز در نظر بگیریم. پس از انجام کارهای سپتیک، باید آنتی بیوتیک هایی با دامنه وسیع را مورد توجه قرار داد. درمان‌های حمایتی به منظور بهبود هموستاز مورد نیاز هستند و در صورت لزوم باید از محلول‌های گلبول قرمز، پلاسماها یا پلاکت یخ زده -تازه استفاده شود.
اقدامات پیشگیرانه باید به منظور کاهش خطر عفونت‌های بیمارستانی اتخاذ شوند.

درمان‌های حمایتی
به طور حتم، درمان‌های حفاظتی مانند هیدراتاسیون، انتقال خون و سایر روش‌های حمایتی خاص (به عنوان مثال، مصرف دیورتیک ها و / یا آنتی بیوتیک ها، در صورت لزوم) در اسرع وقت باید شروع شوند. اگر یافته‌ها اختلال انعقادی (DIC) را نشان دهند، استراتژی درمان پیچیده‌تر می‌شود، زیرا درمان اختلال انعقادی خود باعث خطر گرایش به خونریزی می‌شود.
اخیراً گزارش شده است که تجویز دوزهای بالا متيل پردنيزولون، برای بيماران مبتلا به تب کنگو، که در آن‌ها گزارش‌های سازگار با سندرم هموفاگوسیتیک مرتبط با ویروس مشخص شده است، امید بخش بوده است. متيل پردنيزولون به مدت ۵ روز به صورت داخل وريدي در دوز ۲۰ تا ۳۰ ميليگرم بر کيلوگرم در روز به بيماران تزريق شد. اگرچه یکی از این پنج بیمار به علت سپتیسمی فوت کرد، اما پیش آگهی در سایر بیماران خوب بود. اگر چه مصرف متیل پردنیزولون هنوز کاملاً مورد بررسی قرار نگرفته است، این درمان باید یکی از گزینه‌هایی درمانی برای بیماران مبتلا به تب کنگو با سندرم هموفاگوسیتیک مرتبط با ویروس باشد.

درمان‌های خاص

داروهای ضد ویروسی: ریباویرین
ریباویرین تنها داروی ضد ویروسی است که برای درمان تب کنگو استفاده می‌شود. ریباویرین همانند سازی ویروس تب کنگو را در لوله آزمایش (محیط آزمایشگاهی) و در داخل بدن مهار می‌کند. ریباویرین به صورت خوراکی و تزریق داخل وریدی استفاده می‌شود. اگر چه گزارشات موردی نسبتاً زیادی وجود دارند که در آنها ریباویرین برای درمان تب کنگو مورد استفاده قرار گرفته است و مطالعات بالینی زیادی وجود دارند که در آنها ایمنی ریباویرین مورد ارزیابی قرار گرفته است، اما هنوز نتایج قابل توجهی در مورد اثربخشی آن به دست نیاورده‌ایم. برخی مطالعات نشان دهنده اثربخشی آن هستند مخصوصاً زمانی که در مراحل اولیه شروع بیماری مصرف شود، اگر چه برخی مطالعات دیگر خلاف این را نشان داده‌اند.
از آنجا که برخی گزارشات مبنی بر اثربخشی ریباویرین، به ویژه زمانی که در مراحل اولیه بیماری، تجویز می‌شود، وجود دارند، ریباویرین یکی از گزینه‌هایی درمانی برای بیماران مبتلا به تب کنگو در شرایط کنونی محسوب می‌شود. رژیم توصیه شده فعلی که براساس وزن بدن تنظیم شده است، ۳۰ میلی گرم بر کیلوگرم به عنوان دوز اولیه است، سپس ۱۵ میلی گرم بر کیلوگرم هر ۶ ساعت (۴ × ۱ گرم) به مدت ۴ روز و ۷٫۵ میلی گرم بر کیلوگرم هر ۸ ساعت (۴ × ۰٫۵ گرم) به مدت ۶ روز می‌باشد. ریباویرین باید یکی از گزینه‌های درمانی تب کنگو باشد و باید هر چه سریعتر تجویز شود.
ناهنجاری‌های عصبی و هماتولوژیکال، عوارض جانبی شایع هستند که ناشی از درمان با ریباویرین می‌باشند. در درمان بیماران مبتلا به تب کنگو با ریباویرین، عوارض جانبی ناشی از درمان با ریباویرین توضیح داده شده است و در مطالعات تصادفی در مورد اثربخشی ریباویرین در درمان بیماران مبتلا به تب کنگو عوارض شدیدی گزارش نشده است.

انتقال آنتی بادی غیرفعال

از آنجا که ویرمیا (یا ویروس خونی) در مراحل اولیه تب کنگو برجسته است، انتظار می‌رود که انتقال آنتی بادی به ویروس تب کنگو به عنوان یک روش درمانی، اثربخش باشد. واسیلنکو و همکارانش بهبودی سریع هفت بیمار مبتلا به تب کنگو شدید که با انتقال غیرفعال دو نوع داروی ایمونوگلوبولین، CCHF bulin (برای استفاده عضلانی) و CCHF venin (برای استفاده داخل وریدی) که از پلاسمای اهداکنندگان بازمانده تب کنگو تهیه شده بود و با دوز واکسن تقویت شده بود، درمان شدند را گزارش کردند.
به نظر می‌رسد که این درمان، بر اساس انتقال عضلانی و وریدی ایمونوگلوبولین های انسانی فعال در برابر ویروس تب کنگو، مؤثر و اثربخش بود. از آنجا که تعداد بیماران درمان شده با این دارو برای نتیجه گیری‌های غیرمستقیم بسیار اندک بود، درمان تب کنگو با انتقال غیرفعال ایمونوگلوبولین بحث برانگیز باقی مانده است. علاوه بر این، با توجه به اینکه هیچ درمان استانداردی با این نوع دارو تا به امروز وجود ندارد، مطالعه بیشتر، مانند آزمایش کنترل شده با دارونما از این درمان، برای ارزیابی اثربخشی آن ضروری است. انتقال غیرفعال ایمونوگلوبولین در برابر ویروس تب کنگو باید در اسرع وقت پس از اینکه در دسترس قرار گیرد، مصرف شود.

اینترفرون
گزارش شده است که IFN-α رشد ویروس تب کنگو را در سلول‌های اندوتلیال و کبدی انسانی مهار می‌کند. نشان داده شد که IFN-induced MxA که منحصراً توسط α و β IFN ها ایجاد می‌شود و متعلق به بالا خانواده dynamin از آنزیم‌های GTPases بزرگ است، یکی از عوامل مهم در میان داروهای ضد ویروسی در برابر ویروس تب کنگو می‌باشد. همانند سازی یا تکثیر ویروس تب کنگو در سلول‌هایی که در آنها MxA نوترکیب مهار می‌شود و این مهار ناشی از اثر متقابل MxA با پروتئین نوکلئوکپسید ویروسی است، کنترل می‌شود.
با این حال، درمان IFN (درمان با اینترفرون) در بیماران مبتلا به تب کنگو به جز در یک مقاله، گزارش نشده است. در آثار گذشته، درمان IFN با توجه به عوارض جانبی شدید ختم شده است. درمان IFN برای بیماران مبتلا به تب کنگو تجربی است.

نتیجه گیری و چشم انداز آینده

تب هموراژیک کریمه-کنگو اغلب به نظر می‌رسد یک نوع بیماری است که مورد غفلت قرار گرفته است، زیرا معمولاً در مناطق دور افتاده و در کشورهای در حال توسعه رخ می‌دهد. تب کنگو یکی از تب‌های هموراژیک ویروسی با میزان مرگ و میر بالا است و توسط کنه منتقل می‌شود. بنابراین ریشه کنی آن غیر ممکن است. تعداد بیماران مبتلا به تب کنگو در ترکیه به طور چشمگیری از سال ۲۰۰۲، که اولین بیمار مبتلا به تب کنگو در ترکیه شناسایی شد، افزایش یافته است. این واقعیت‌ها نشان دهنده نیاز فوری برای درمان تب کنگو می‌باشد.

ریباویرین به عنوان درمان برای بیماران مبتلا به تب کنگو مورد استفاده قرار گرفته است. متأسفانه، اثربخشی ریباویرین در درمان تب کنگو تا به حال به طور قطعی ثابت نشده است. با توجه به میزان مرگ و میر بالا و تعداد نسبتاً اندک بیماران مبتلا به تب کنگو، انجام کارآزمایی تصادفی پیچیده برای ارزیابی اثربخشی ریباویرین بسیار دشوار است. بنابراین، ریباویرین به عنوان درمان تب کنگو، در صورت موجود بودن، باید در مراحل اولیه بیماری مورد استفاده قرار گیرد.

انتظار می‌رود که انتقال غیرفعال تزریق عضلانی و وریدی ایمونوگلوبولین فعال در برابر ویروس تب کنگو مؤثر باشد. انتظار می‌رود که محصولات ایمونوگلوبولین که از سرم جمع آوری شده بازماندگان تهیه شده و استفاده می‌شوند، در آینده نزدیک در دسترس قرار گیرند. با این حال هنوز مطالعات بیشتری مورد نیاز است.

با توجه به افزایش اخیر در تعداد بیماران مبتلا به تب کنگو در ترکیه، بینش‌های بالینی و ویرولوژیکی متعددی در مورد تب کنگو مشخص شده است. به عنوان مثال، سندرم هموفاگوسیتیک مرتبط با ویروس مشخص شده است که در بعضی از بیماران در تشدید تب کنگو نقش دارد و مصرف متیل پردنیزولون با دوز بالا انجام می‌شود. به نظر می‌رسد ویروس تب کنگو یک بیماری عفونی نادیده گرفته شده است. انتظار می‌رود که مشخص کردن پاتوفیزیولوژی تب کنگو، توسعه بیشتر درمان مخصوص علیه تب کنگو را تسهیل خواهد کرد. تلاش برای توسعه به واکسن‌هایی برای تب کنگو هنوز هم محدود است. یک دلیل ممکن است فقدان مدل حیوانی مناسب برای عفونت ویروس تب کنگو باشد. انتظار می‌رود که واکسن مؤثر در برابر تب کنگو توسعه یابد.