چطور سندرم خستگی مزمن بیماران را از پا در می آورد؟

پژوهشی نشان میدهد بدن حتی در طول زمان های استراحت، سیگنال های خستگی را تقویت میکند. زمانی را تصور کنید که ماهیچه های شما مدام به مغز پیام خستگی ارسال کنند، حتی زمانی که در حال استراحت هستید. این چیزی است که افراد مبتلا به سندرم خستگی مزمن با آن دست و پنجه نرم میکنند، و محققان در گزارش جدیدی نشان میدهند که اکنون می دانند چرا این اتفاق رخ میدهد.

عوارض سندرم خستگی مزمن

محققان توضیح دادند که این اختلال ممکن است موجب شود بدن سیگنال های خستگی مرتبط با فعالیت بدنی را تقویت کند، به همین دلیل است که برخی از بیماران تنها با راه رفتن در اتاق خسته میشوند.

دکتر رولاند استود، استاد روماتولوژی و ایمونولوژی بالینی در کالج پزشکی دانشگاه فلوریدا و نویسنده این  مطالعه گفت: “افراد مبتلا به سندرم خستگی مزمن اساسا هنگامی که هیچ کاری انجام نمیدهند، متابولیت های عضلانی حسی دارند در حالی که نباید اینگونه باشد. به طور کلی، زمانی که ما در حال استراحت هستیم، عضلات خود را احساس نمی کنیم.”

این مطالعه شامل ۵۸ فرد مبتلا به سندرم خستگی مزمن بود، بیماری که به عنوان “عدم تحمل سیستمیک” (SEID)  نیز شناخته می شود. محققان، به عضلات پشت و عضلات باسن افراد مسکن لیدوکائین یا محلول نمک تزریق کردند.

تیم استود دریافتند که محلول لیدوکائین به کاهش علائم خستگی بیماران کمک می کند. افرادی که این تزریقات را انجام دادند کاهش ۳۸ درصدی در سطح خستگی خود گزارش کردند.

محققان اظهار داشتند که این یافته ها نشان می دهند که عضلات و سایر بافت های محیطی در خستگی مزمن دخیل هستند. آنها نتیجه  گیری کردند که تزریق لیدوکائین باعث توقف پیام رسانی غیر طبیعی متابولیت های عضلانی می شود.

تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، اما نویسندگان این مطالعه بیان کردند، یافته های آن میتوانند به گزینه های جدید درمانی برای ۲٫۵ میلیون آمریکایی مبتلا به سندرم خستگی مزمن، و همچنین افراد مبتلا به بیماری های مرتبط با خستگی شدید، مانند لوپوس، سرطان و افسردگی منجر شود.

استود در نشریه دانشگاهی گفت: “بعید است که سیستم عصبی مرکزی بدون فعالیت احساس خستگی ایجاد کند. سیستم عصبی مرکزی تنها از سیگنال های خستگی بسیار جزئی که دریافت میکند استفاده میکند و به طور نامناسبی آنها را تقویت میکند، که به تاثیر چشمگیر در کیفیت زندگی افراد مبتلا منجر میشود.”

این مطالعه اخیرا در مجله تحقیقات درد منتشر شد.