فقر برای سلامت انسان مضر است!

بنظر می‌رسد که داشتن یک وضعیت مالی نسبتا ضعیف در میانسالی یا سالخوردگی، خطر ناتوانی یا مرگ زودرس را بطور قابل‌توجهی افزایش می دهد.

آنالیزهای جدید نشان می‌دهد که افراد فقیر، به احتمال بیشتری دچار ناتوانی یا مرگ زودرس می شوند.

رابطه فقر با سلامتی

این نظریه با تجزیه و تحلیل داده‌هایی از ایالات متحده و انگلستان ارائه شده است. این داده‌ها نشان دادند که بین ثروت و سلامت حدود ۲۰ هزار فرد ۵۴ تا ۷۶ ساله، ارتباطی وجود دارد.

به عنوان مثال در طی یک دوره ده ساله، آمریکایی‌های بین ۵۴ تا ۶۴ سال که پایین‌ترین میزان دارایی (۳۰ هزار دلار یا کمتر) را داشتند، با یک ریسک ۴۸ درصدی برای دچار شدن به ناتوانی و یک ریسک ۱۷ درصدی برای مرگ زودرس روبرو بودند.

در مقابل، ریسک ناتوانی همسالان آنها با بالاترین میزان دارایی (معادل ۵۶۰ هزار دلار یا بیشتر)، ۱۵ درصد و ریسک مرگ زودرس آنها ۵ درصد بود.

مردم انگلستان از بدو تولد تا زمان مرگ تحت پوشش مراقبت سلامت دولتی بودند اما آمریکایی‌ها چنین امتیازی نداشتند. با اینحال بنظر نمی رسد که این موارد، تأثیر چندانی بر نتایج گذاشته باشد.
دکتر لنا مکارون، نویسنده ارشد این مطالعه توضیح داد: «با وجود آنکه انگلستان و ایالات متحده، دو کشور با سیستم‌های سلامت و ایمنی خالص اجتماعی متفاوت هستند اما ما ارتباط‌های مشابهی را در هر دو مشاهده کردیم.»
او گفت:« چنین الگویی در مورد افراد مسن‌تر نیز مشاهده شد، یعنی این الگو هم در افراد بالای ۶۵ سال وجود دارد و هم افراد زیر ۶۵ سال.»

مکارون خاطرنشان می‌کند که بیمه پزشکی سالمندان در ایالات متحده از سن ۶۵ سالگی، قابل استفاده است و هر دو کشور در همان سن، شروع به اعطای مزایای بازنشستگی می‌کنند – در قالب بازنشستگی همگانی ایالات متحده و بازنشستگی دولتی در انگلستان.

مکارون در مورد تلاش برای بهبود چشم‌انداز سلامت در افراد سالمند با وضعیت مالی ضعیف می‌گوید: «دیدن نتایج مشابه در هر دو کشور و در هر دو گروه سنی، نشان می‌دهد که ممکن است مراقبت سلامت یا کمک‌های مالی اضافی در دوره سالمندی، کافی نباشد.» او یکی از پژوهشگران سیستم مراقبت سلامت VA Puget Sound Health و بخش علم پیری شناسی و طب سالمندی در دانشگاه واشنگتن در سیاتل است.

برای این مطالعه، محققان روی دو گروه از شرکت‌کنندگان تمرکز کردند – افراد ۵۴ تا ۶۴ ساله (میانسال) و افراد ۶۶ تا ۷۶ ساله.

وضعیت مالی هر فرد براساس دارایی کلی او – از جمله املاک، وسایل نقلیه، پس‌انداز بازنشستگی و حساب‌های سرمایه‌گذاری – منهای بدهی کل آنها محاسبه شد.

وضعیت ناتوانی (معلولیت) براساس آنکه آیا این افراد می‌توانستند به تنهایی لباس بپوشند، حمام کنند، غذا بخورند، به رختخواب بروند و از رختخواب بیرون بیایند و از دستشویی استفاده کنند یا خیر، ارزیابی شد.

محققان تصریح کردند که در هر دو کشور، فقیرترین افراد در اواسط دهه ۵۰ یا بالاتر با یک ریسک مطلق بالا برای ناتوان شدن یا مرگ زودرس مواجه بودند. آن ریسک مطلق در میان گروه مسن‌تر نسبت به گروه میانسال افزایش یافت.

اما در شرایط نسبی، رابطه بین بودن در ضعیف‌ترین وضعیت مالی و داشتن پایین ترین حد سلامت جسمانی در مقایسه با ثروتمندترین افراد، در سراسر طیف سنی ۵۴ و بالاتر در هر دو کشور، ثابت ماند.

این تیم تحقیقاتی همچنین مشاهده کردند که حتی در کسانی که وضعیت مالی شان کمی بهتر از فقیرترین شرکت‌کنندگان بود، چشم‌انداز سلامت بطور قابل‌توجهی بهبود یافت.

مکارون خاطرنشان می‌کند که این مطالعه ثابت نمی‌کند که فقر در واقع باعث مرگ زودرس یا ناتوانی می‌شود اما او می‌گوید که محرک‌های تنش‌زای اصلی مرتبط با فقر – مانند نداشتن مسکن ثابت، آسیب‌های روحی و مشکلات خواب – می‌تواند به سلامت آسیب برساند.

او می‌گوید: «در مطالعه ما بنظر نمی‌رسد که مراقبت سلامت همگانی بتنهایی بتواند تفاوت ها در نتایج سلامت افراد کم‌درآمد را از بین ببرد.»

دکتر ماترین مک‌کی، یکی از نویسندگان این مقاله و استاد بهداشت عمومی اروپا در دانشکده بهداشت و طب گرمسیری لندن می‌گوید که رابطه بین ثروت بالاتر و سلامت بهتر می‌تواند تا حد زیادی به توانمندسازی مربوط باشد.

او توضیح می‌دهد: «اکثر افراد فقیر می دانند که باید چه کارهایی برای سالم ماندن انجام دهند. با این حال هنگامی که در چندین شغل با دستمزد پایین مشغول به کار هستند، وقتی توانایی آن را ندارند که کودکانشان را به مهدکودک بفرستند و کلی بدهی دارند، غیرواقع بینانه است که از آنها انتظار داشته باشیم بیشتر سفر کنند و برای خرید مواد غذایی سالم، رفتن به باشگاه و امثال اینها هزینه‌های بالاتری پرداخت نمایند.»

مک‌کی می افزاید: «همچنین بنظر می رسد که داشتن منابع مالی به افراد، چشم‌انداز مثبت‌تری در مورد زندگی می‌دهد و آنها را ترغیب می‌کند که از طریق فعالیت‌های سالم، برای آینده‌شان سرمایه‌گذاری کنند. در واقع آنها برای سرمایه‌گذاری در درازمدت، انگیزه و هدف پیدا می‌کنند. در حای که افرادی که در اینده‌شان درد، نگرانی و بدبختی بیشتری می بینند، چنین انگیزه‌ای ندارند.»

این مطالعه، بصورت آنلاین در ۲۳ اکتبر در مجله طب داخلی JAMA منتشر شد.