استفاده بیماران سرطان سینه از داروهای هورمونی
یک مطالعهی جدید نشان میدهد زنانی که در مرحلهی اولیه سرطان سینه قرار دارند، ممکن است بتوانند مدت کمتری از درمان هورمونی استفاده کنند، بدون آنکه اختلالی در روند بهبودیشان ایجاد شود.
در آزمایشی که روی ۳۵۰۰ بیمار انجام شد، محققان دریافتند که ۷ سال هورمون درمانی به اندازهی ۱۰ سال هورمون درمانی موثر است. تا پایان این مطالعه، بیش از سهچهارم از زنان در هر دو گروه، زنده بودند و بیماریشان عود نکرده بود.
به گفتهی کارشناسان شرکتکننده در سمپوزیوم سرطان سینه آنتونیو – جایی که این مطالعه در آن ارائه شد – این نتایج، بسیار مهم هستند.
دکتر سوزان دامچک از مرکز سرطان آبرامسون در دانشگاه پنسیلوانیا میگوید:«بهطور بالقوه گروه بزرگی از بیماران هستند که به ۱۰ سال هورمون درمانی نیاز ندارند.»
دامچک که خودش در این مطالعه شرکت نداشت، میگوید که تصمیم در مورد هورمون درمانی، اغلب باعث بحث و گفتگو و استرس زیادی برای بیماران و پزشکان میشود.»
هورمون درمانی شامل داروهایی است که استروژن را مسدود میکنند تا نتواند باعث رشد سلولهای سرطانی شود. آنها شامل تاموکسیفن و گروهی از داروها به نام مهارکنندههای آروماتاز مانند آناستازول (آریمیدکس) هستند.
مشکل این است که این داروها میتوانند عوارض جانبی مانند شکستگی استخوان، گرگرفتگی، اختلال عملکرد جنسی و در عضلانی و مفصلی ایجاد کنند.
دامچک میگوید برخی از زنان با داروها مشکلی ندارند، در حالی که بقیه احساس وحشتناکی پیدا میکنند و میخواهند آنها را کنار بگذارند.
او میگوید بنابراین تصمیمات درمانی همیشه کاملا فردی هستند و براساس عوامل مختلفی از جمله احتمال عود مجدد سرطان سینه در یک خانم اتخاذ میشوند.
دکتر اریکا مایر، یکی دیگر از متخصصان سرطان که در این مطالعه شرکت نداشت نیز همین موضوع را مطرح میکند.
مایر، پزشک ارشد موسسهی سرطان Dana-Farber در بوستون میگوید: «یافتههای جدید درنهایت به ما گزینههای بیشتری برای ایجاد تغییرات لازم در روند درمان هر بیمار خواهند داد.»
او تأکید میکند: «نکتهی مهم در اینجا این است که زنان مبتلا به این بیماری نسبت به قبل، وضعیت بهتری دارند. اکثر بیماران حاضر در این مطالعه هنوز زنده هستند و حالشان خوب است.»
سالهاست که زنان مبتلا به سرطان سینهی اولیه، بهطور استاندارد به مدت ۵ سال تحت هورمون درمانی قرار میگیرند. هدف این است که به این روش از عود مجدد بیماری جلوگیری شود.
اما اخیرا مطالعات نشان دادهاند که ادامه دادن هورمون درمانی بیش از ۵ سال میتواند خطر عود سرطان را به میزان بیشتری کاهش دهد.
دکتر مایکل گنانت، محقق ارشد این مطالعهی جدید میگوید: اما مشخص نیست که زنان برای چه مدتی باید این درمان اضافی را ادامه دهند.
برای پاسخ به این سوال، تیم او نزدیک به ۳۵۰۰ زن با سرطان سینهی اولیه را که تحت عمل جراحی و سایر درمانهای استاندارد قرار گرفته بودند، بررسی کردند. درمان آنها شامل ۵ سال هورمون درمانی با تاموکسیفن، یک مهارکنندهی آروماتاز یا هردو میشد.
محققان بهطور تصادفی، زنان را در دو گروه قرار دادند: یک گروه، دو سال دیگر و گروه بعدی، ۵ سال دیگر تحت هورمون درمانی قرار گرفت – یعنی در کل ۷ یا ۱۰ سال.
در پایان، مطالعه دریافت که نتایج هردو گروه مشابه بودند: بهطور متوسط ۱۴ سال پس از تشخیص سرطان سینه، ۷۸ درصد از بیماران در هر دو گروه، زنده بودند و بیماریشان عود نکرده بود.
بهعلاوه، درمان هورمونی کوتاهتر به معنای کاهش خطر شکستگی استخوان بود: ۴ درصد از زنان در گروه هورمون درمانی ۷ ساله دچار شکستگی استخوان شدند، در حالی که این رقم در گروه ۱۰ ساله، ۶ درصد بود.
به گفتهی گنانت از مرکز جامع سرطان وین در اتریش، این نتایج کاملا واضح هستند.
او میگوید: «۲ سال درمان اضافی، کافی است. هیچ دلیلی برای افزایش درمان کمکی به بیش از ۷ سال (در کل) وجود ندارد. این میتواند به کاهش عوارض جانبی از جمله شکستگی استخوان کمک کند.»
با این حال دامچک و مایر میگویند که هوز هم این احتمال وجود دارد که زنان خاصی با خطر بالای عود مجدد سرطان بتوانند از درمان طولانیتر سود ببرند.
بهعنوان مثال دامچک میگوید که خطر عود طولانی مدت با توجه به آنکه آیا سرطان سینه اولیه به گرههای لنفاوی حمله کرده بود یا نه، متفاوت است. این بدان معناست که زنانی با ۱۰ گرهی لنفاوی درگیر سرطان، دارای خطر عود بالاتری نسبت به آنهایی هستند که گرههای لنفاویشان درگیر نشده است.
مایر میگوید:«من فکر نمیکنم که این مطالعه نشان دهد که ما باید یکی از دو روش را نفی کنیم و کنار بگذاریم.»
در عوض، او میگوید که این مطالعه، اطلاعات مهمی در اختیار پزشکان و بیماران قرار میدهد تا در هنگام ایجاد یک برنامهی درمانی مشخص از آن استفاده کنند.
این مطالعه با سرمایهگذاری شرکت دارویی AstraZeneca که چندین درمان هورمونی برای سرطان سینه میسازد، انجام شد.
تحقیق ارائه شده در نشستها تا زمانی که برای انتشار در یک مجلهی پزشکی، مورد بررسی و داوری افراد متخصص قرار نگیرد، معمولا مقدماتی و اولیه درنظر گرفته میشود.
مقاله مرتبط : علایم سرطان سینه و راههایی برای پیشگیری
نظرات کاربران