تنگی کانال نخاعی چیست؟ علائم، تشخیص و درمان آن

تنگی کانال نخاعی زمانی رخ میدهد که فضای بین استخوان هایی که نخاع را تشکیل می دهند (که مهره نامیده میشوند) تنگ میشود. این مسئله می تواند بر آن استخوان ها و عصب هایی که از ستون فقرات به بازوها و پاها کشیده شده اند، فشار وارد کند. این اتفاق اغلب در قسمت پایین کمر یا گردن شما رخ میدهد. راستینه در این زمینه اطلاعات جامعی در اختیارتان قرار می دهد.

علائم تنگی کانال نخاعی

ممکن است متوجه هیچ گونه نشانه ای نشوید. اما اگر این تنگی فشاری بر نخاع یا ریشه های عصبی وارد کند، ممکن است بی حسی، ضعف، احساس درد در عضلات و دست و پا داشته باشید. در موارد شدید، ممکن است مشکلاتی در روده، مثانه، یا داشتن رابطه جنسی داشته باشید.

چه کسانی دچار تنگی کانال نخاعی میشوند؟

تنگی کانال نخاعی در مردان و زنان بالای ۵۰ سال شایع تر است. اما اگر شما با یک بیماری متولد شده باشید که کانال نخاعی شما را تنگ تر کند، و یا ستون فقرات شما به هر نحوی آسیب دیده باشد، میتوانید در جوانی دچار این بیماری شوید.

تغییرات در ستون فقرات با بالا رفتن سن

رباط ها (طناب هایی که ستون فقرات شما را متصل به هم نگه میدارند) ممکن است با بالا رفتن سن ضخیم تر و سخت تر شوند. استخوان ها و مفاصل نیز ممکن است بزرگتر شوند، و این مسائل می توانند فضای بین مهره های شما را محدود کنند. آرتروز، که با بالا رفتن سن بیشتر شایع است، می تواند این مشکل را بدتر کند.

دیگر علل احتمالی

چند چیز می تواند بر روی طناب و اعصاب نخاعی شما فشار وارد کند. برای مثال، اگر شما فتق دیسک داشته باشید، بالشتک های نرم یا “دیسک هایی” که مهره های شما را جدا میکنند، میتوانند ترک بخورند و بیرون بزنند. تومورها نیز می توانند در ستون فقرات رشد کنند، و یا آسیب ناگهانی می تواند ستون فقرات شما را تغییر دهد و یا در ستون فقرات تکه های استخوانی ایجاد کند.

تشخیص تنگی کانال نخاعی

پزشک در مورد سابقه پزشکی شما سوالاتی خواهد پرسید چرا که صدمات و سایر مشکلات سلامتی ممکن است علائم مشابهی ایجاد کنند. او درد را در هنگام خم شدن شما به عقب بررسی خواهد کرد و قدرت و واکنش انعکاسی عضلات شما را ارزیابی میکند. همچنین پزشک ممکن است از شما بخواهد اسکن برای مشاهده داخل ستون فقرات و بررسی چیزهایی مانند تومورها، محرک استخوانی، یا آسیب، انجام دهید.

پزشکان به چه کسانی می تواند کمک کند؟

علاوه بر پزشک عمومی، شما میتوانید به فیزیوتراپیست و کار درمانی (که با تمرینات بدنی خاص به شما کمک می کنند)، روماتولوژیست (که ورم مفاصل و اختلالات مربوط را بررسی میکند)، و متخصص مغز و اعصاب (که مشکلات عصبی را بررسی میکند)، مراجعه کنید. اگر نیاز به عمل جراحی داشته باشید، احتمالا باید به جراح ارتوپد (که استخوان ها را بررسی میکند) و یا جراح مغز و اعصاب (که روی سیستم عصبی شما متمرکز است) مراجعه کنید.

درمان دارویی

برای درمان التهاب و درد، پزشک ممکن است داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن، آسپیرین، ناپروکسن، یا ایبوپروفن را تجویز کند. اگر این داروها کمک نکنند، او ممکن است برای تسکین التهاب و درد، تزریق یک استروئید (مانند کورتیزون) در نخاع را تجویز کند. گزینه دیگر یک داروی بی حس کننده برای جلوگیری از درد در نزدیکی عصب آسیب دیده، است.

درمان های غیر جراحی

پزشک ممکن است توصیه کند که برخی از فعالیت ها را انجام ندهید. همچنین ممکن است برخی ورزش های خاص را برای تقویت عضلات پشت و شکم شما برای کمک به حمایت از ستون فقرات پیشنهاد دهد. ورزش های هوازی – شنا، دوچرخه سواری و یا پیاده روی سریع – می توانند روش های خوبی برای فعال ماندن باشند. اگر مسن تر هستید و یا عضلات شکم شما ضعیف هستند، ممکن است برای تقویت ستون فقرات خود به یک میله نیاز داشته باشید.

هنگامی که به عمل جراحی نیاز داشته باشید.

جراحی به شدت به سلامت کلی شما و اینکه تا چه حد علائم این بیماری زندگی روزمره شما را تحت تاثیر قرار میدهند، بستگی دارد. اگر وضعیت بدنی شما خوب باشد، اما بی حسی یا ضعفی داشته باشید که باعث شود راه رفتن برایتان دشوار شود و یا موجب مشکلات مثانه و روده شوید، پزشک ممکن است عمل جراحی را پیشنهاد دهد. جراحی یک گام بزرگ است، بنابراین مهم است که گزینه های پیش روی خود را به خوبی بسنجید.

در جراحی چه اتفاقی می افتد.

هدف از جراحی از بین بردن فشار بر نخاع و اعصاب نخاعی و حمایت از ستون فقرات شماست. جراح شما ممکن است قسمت هایی از ستون فقرات که باعث فشار میشوند را تنظیم و مرتب کند و یا بردارد. همچنین ممکن برخی از مهره ها را در بخش مشکل دار، به هم متصل کند (ترکیب کند).

خطرات جراحی

اکثر افراد پس از جراحی درد کمتری دارند و بهتر قادر به راه رفتن هستند. اما، همانند بیشتر جراحی ها، احتمال بروز عفونت و تشکیل لخته خون وجود دارد. همچنین ممکن است در غشایی که طناب نخاعی را پوشش می دهد پارگی داشته باشید. تمام این موارد قابل درمان هستند، اما ممکن است زمان بهبودی شما را طولانی تر کنند.