تاثیر ورزش های تماسی بر مغز
محققان گزارش دادند که ورزش هایی تماسی مانند فوتبال یا هاکی روی یخ می توانند ساختار و عملکرد مغز را تغییر دهند. اسکن های مغز نشان دادند که این تغییرات به طور ویژه در ورزش هایی که بیشترین خطر تماس با بدن را دارند، مشخص شده اند.
ورزش های تماسی و عملکرد مغز
ناتان چرچیل، پژوهشگر ارشد، گفت: “نگرانی رو به رشدی در مورد خطر برخورد در ورزش وجود دارد. با این حال، بیشتر تحقیقات روی ورزشکاران حرفه ای بازنشسته ای که ده ها سال با آسیب های سر مواجه بودند، تمرکز کرده اند.”
وی گفت: “هنوز در مورد پیامدهای تماس مکرر بدن به بدن جوانان و ورزشکاران فعال اطلاعات اندکی وجود دارد.”
چرچیل گفت، محققان در گروهی از ورزشکاران کالج، تفاوت های مغزی در مردان و زنان را در انواع مختلف ورزشهای ارتباطی و برخوردی در مقایسه با افرادی که در ورزش های غیر تماسی بودند، پیدا کردند.
شرکت کنندگان در این مطالعه مشکلات عمده سلامتی را گزارش نکردند. وی گفت که این مطالعه نشان می دهد که اثرات بیولوژیکی برخورد، منجر به اختلال در عملکرد روزمره نمی شوند.
حداقل یک متخصص اورژانس، اندیشه های اطمینان بخشی در مورد این مطالعه داشت. وی اشاره کرد که مغز قادر است خود را ترمیم کند و تغییراتی که در این مطالعه دیده شده اند بسیار اندک بوده و حتی موجب بروز علائم نمیشوند.
این گزارش در ۲۲ اوت در مجله “مرزهای مغز و اعصاب” منتشر شده است.
چرچیل و همکارانش برای این مطالعه مغز ۶۵ ورزشکار را قبل از شروع بازی اسکن کردند.
چرچیل گفت: “هیچ یک از شرکت کنندگان آسیب های تازه یا مسائل مهم سلامتی نداشته اند.
در میان زنان و مردان جوان در این مطالعه، ۲۳ ورزش برخوردی، مانند فوتبال و هاکی روی یخ انجام شد، که شامل تماس بدن به بدن، معمولی بود.
بیست و دو نفر ورزش هایی تماسی را که در آن تماس مجاز بود، اما بخش مهمی از بازی نبود، مانند بسکتبال، فوتبال و هاکی روی زمین، انجام دادند. بیست نفر ورزش های غیر تماسی، مانند والیبال بازی کردند.
اسکن های مغز نشان دادند افرادی که در ورزش های برخورد و تماسی بازی کردند تفاوت هایی در ساختار و عملکرد مغز در مقایسه با افرادی که در ورزش های بدون تماس شرکت کردند، داشتند.
چرچیل گفت: “آنها همچنین تغییراتی در مواد شیمیایی مغز را نشان دادند که معمولا با آسیب مغزی و ضربه مغزی مرتبط هستند.”
این تفاوت ها شامل تغییر در ساختار ماده سفید مغز، فیبرهایی که بخش های مختلف مغز را متصل می کنند و به آنها اجازه می دهند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، بودند.
به گفته محققان، در مقایسه با افرادی که در ورزش های غیرتماسی بودند، افرادی که در ورزش هایی شرکت میکردند که تماس بدنی زیادی داشت، نشانه هایی از کاهش ارتباط بین نواحی مغزی داشتند.
علاوه براین، محققان دریافتند ورزشکارانی که در ورزش هایی با سطوح بالاتری از تماس بازی میکردند، علائم کاهش فعالیت در نواحی مغز که در دید و عملکرد حرکتی نقش دارند، داشتند.
چرچیل گفت: “تأثیرات ورزشهای ارتباطی در مغز نه تنها در ورزشکاران حرفه ای بازنشسته از ورزش های پر خطر دیده شدند، بلکه در بین ورزشکاران جوان، و تازه کار که سالم هستند نیز دیده شدند.
وی افزود: “این مطالعه به ما نشان می دهد که چگونه مغز ورزشکاران جوان و سالم تحت تاثیر برخورد در ورزش قرار میگیرد.”
این گامی در جهت درک پیامدهای درازمدت ضربه های مکرر به سر است “و ممکن است به ما کمک کند تا به درک بهتری از اینکه چرا تعداد اندکی از ورزشکاران در تماس و برخورد ورزشها دچار معضلات سلامتی مهم میشوند، برسیم.”
یکی از متخصصان معتقد است که این مطالعه به اندازه کافی در منظور کردن پیامدهای این تغییرات در مغز که نتیجه بازی کردن ورزشهای تماسی هستند، پیش نرفته است.
دکتر رابرت گالتر، پزشک اورژانس گفت: “یافته های این محققان آسیب های زیر مجموعه ضربه مغزی که به لحاظ اثرات فوری و بلند مدت آنها در ورزشکاران کالج بسیار دشوار و دردسرساز هستند را شامل نمیشود است.
وی گفت، نقش ضربه های مغزی و آسیب های سر قبلی ممکن است به صورت عملکرد ذهنی طولانی مدت ظاهر شوند، چیزی که نویسندگان این مطالعه سعی در کنترل آن دارند، اما هنوز هم محدودیت های این تحقیق به شمار میرود.
گلتر گفت: اگر چه یافته های غیر طبیعی در MRI ممکن است توجه را به تغییرات ساختاری و همچنین تغییرات شیمیایی ناشی از تماس معطوف کنند، “آنچه که ما می بینیم این است که آنها با تصویر بالینی یک ورزشکار از نظر عملکرد روزمره ارتباطی ندارند” .
گلتر خاطرنشان کرد: مغز قادر است خود را ترمیم کند. او گفت: “بررسی علائم و تصویر بالینی آنها پس از آسیب و ضربه برای ارزیابی درست اینکه آیا چنین تغییرات ساختاری در تصویر بزرگ معنی دار هستند یا نه، از اهمیت بیشتری برخوردار است.”
گلتر گفت، ورزش های تماسی که شامل تماس های احتمالی بدن هستند، مانند فوتبال، بسکتبال و هاکی روی زمین، نیز می توانند ورزشکاران را در معرض خطر آسیب مغزی قرار دهد.
وی گفت: “آنچه ما نمی دانیم اثرات بلندمدت بالینی است. این مسئله قطعا مستلزم مطالعه بیشتر است.”
پژوهش اخیر نشان داده است که ضربه های مکرر به سر می توانند موجب آسیب مغزی خفیف شوند. با گذشت زمان، این آسیب می تواند منجر به اختلالات پیشرونده مغزی مانند انسفالوپاتی مزمن تروماتیک (CTE) و مشکلاتی در روحیه و حرکت شود.
مطالعه منتشر شده در ماه گذشته در مجله انجمن پزشکی آمریکا نشان داد که مغز ۱۱۰ نفر از ۱۱۱ بازیکن فوتبال ملی که درگذشته اند و مغز آنها کالبد شکافی شده است، نشانه های CTE را نشان می دهند.
در حال حاضر، این بیماری تنها با کالبد شکافی تشخیص داده می شود، اما دانشمندان در جستجوی بهبود تشخیص هستند.
مقاله مرتبط : هرآنچه باید در مورد ضربه مغزی و آسیب مغزی بدانید!
نظرات کاربران